Ik ga stapje voor stapje naar beneden, het trapje af. Het water is weer koud, denk ik rillend. Wat doe ik hier? Het volgende moment probeer ik de borstcrawl te doen. Proestend met mijn hoofd in het water, buikspieren aanspannend en dan een armslag maken. Je adem uitblazen onder water, een halve seconde om weer naar adem te happen en dan weer verder. Alles doen voor mijn schouder, die na de schouderbreuk, nog steeds niet helemaal mee wil werken.
Knokken en vechten, iets doen – niet omdat het leuk is, maar omdat het goed is voor me. Wetend dat dit moment, tijdens het herstel, de enige kans is om daar te komen waar ik wil, door mijn grenzen te verleggen. Vind ik de basiscursus borstcrawl leuk? Nee. Maar het leven bestaat niet alleen uit leuke dingen. Soms moet je dingen doen om een andere reden; die leidt tot iets goeds. Mijn vastberadenheid en doorzettingsvermogen helpen me een handje. Ook de andere zwemmers en een goede vriendin, de begripvolle zwemleraar verzachten de omstandigheden. Het einde van de revalidatie is in zicht. Nu nog even volhouden!
Foto: ANP
Ik betrap me erop dat ik de minuten aftel en snak na dat wijntje dat ik thuis op de bank ga drinken. Want dat heb ik mezelf beloofd: te proosten op mezelf en op de vriendin met watervrees, waar ik dit samen mee doe: omdat we grensverleggend bezig zijn.
Ik vind het top! Vergelijkbaar met Ankie! Ook geen zwemmer ook schouder problemen, ook graag een wijntje en toch maar van Zoutkamp naar Groningen gezwommen!
Dus Helma, ik nodig je hierbij bij thuis uit, gaan we lekker in het Damsterdiep!
Helemaal zoals jij bent Helma! En zoals je anderen eveneens blijkt heel goed te kunnen helpen. Ook een metafoor hoe jij je in je werk opstelt; je duikt erin en haalt het goede boven water! Het resultaat zijn je prestaties om trots op te zijn👍🍀